بازی برسیستم عصبی شما تأثیر دارد و تاب‌آوری درونی و خودتنظیمی شما را بهبود می‌بخشد. این یک روش قدرتمند برای تمرین "ترمز واگ" است که شما را در مواجهه با استرس‌ها ی بیرونی آرام و متعادل نگه می‌دارد.
نیاز به بازی تنها به دوران کودکی محدود نمی‌شود. این نیاز در بزرگسالی نیز به شکل‌دهی سیستم عصبی بدن و مغز شما ادامه میدهد و چیزی است که میتوانید آن را پرورش دهید تا به سیستم عصبی شما کمک کند که به خوبی به استرس‌های روزمره پاسخ دهد. تحقیقات نشان داده‌اند که بدون بازی، بزرگسالان کنجکاوی کمتری دارند، تخیل‌شان کاهش می‌یابد و ممکن است احساس ارتباط شادمانه با زندگی روزمره را از دست بدهند (Brown et al, 2009).
ساختار بیولوژیکی بازی ترکیبی از دو حالت سیستم عصبی است:
سیستم عصبی سمپاتیک (باعث افزایش انرژی میشود )
شاخه شکمی عصب واگ و سیستم تعامل اجتماعی (این احساس امنیت را به بدن میدهد و به برقراری ارتباط کمک میکند)
استرس مزمن و تروماتیک می‌تواند باعث شود که شما در سیستم عصبی سمپاتیک گیر کنید که منجر به اضطراب، تحریک‌پذیری و ناتوانی در آرام بودن میشود. یا ممکن است در وضعیتی از قطع ارتباط با دنیا و آدمها گیر کنید که ناامیدی و ناتوانی را تجربه کنید. ممکن است احساس خستگی کنید و انگیزه نداشته باشید. گیر کردن در این حالت‌ها همان چیزی است که به عدم تنظیم سیستم عصبی منجر میشود. استفاده از بازی به عنوان یک تمرین عصبی به سیستم عصبی شما آموزش میدهد تا "ترمز واگ" را اعمال کرده و سیستم عصبی خود را آرام کند. زمانی که احساس ناتوانی میکنید، شما میتوانید از بازی برای اضافه کردن انرژی حرکتی و تقویت عملکرد عصب واگج استفاده کنید.
توانایی هماهنگی با وضعیت خود و آرام کردن فیزیولوژی بدن یا تقویت آن، چیزی است که در مواجهه با چالش‌ها و تعارض‌های بیرونی شما را انعطاف‌پذیرتر و سازگارتر می‌کندو کمک می کند که شما در اضطراب یا بی انگیزگی برای مدت طولانی گیر نمی‌کنید.
بازی به بهبود سلامت هیجانی شما، همچنین سلامت روانی و جسمی‌تان کمک میکند. بازی کمک میکند که شما مدت زمان طولانی در حالت بقا نمانید، که مستقیم بر سلامت سیستم ذهنی-بدنی شما تأثیر می‌گذارد. شما میتوانید احساسات و فیزیولوژی خود را که توسط انرژی سیستم عصبی سمپاتیک فعال شده است، حس کنید، اما لازم نیست وارد حالت جنگ، گریز و یا یخ زدگی (انجماد) شوید و هورمون‌های استرس مرتبط با آن را آزاد کنید، زیرا سیستم عصبی شما توسط عصب واگ تنظیم میشود.
تمرینات عصبی مانند بازی یک پاد زهر قوی برای سیستم عصبی ناتنظیم و کمک به بهبودی از اثرات استرس مزمن و تروماتیک است. این‌ها به مانند حرکت جلو بازو برای ماهیچه ها برای عصب واگ شما هستند. شما با این کار، تاثیر گیر افتادن در حالت های انرژی حرکتی جنگ و گریز سیستم عصبی سمپاتیک و بی انرژی بودن در حالت خاموشی را که هزینه های روانی، هیجانی و بدنی دارد را کاهش می‌دهید.
به خودتان فکر کنید:
چه کسی بخش بازیگوش شما را فعال میکند؟
چه فعالیت‌هایی برای شما شبیه بازی هستند؟
چه فعالیت‌هایی انرژی حرکتی و هیجان به سیستم عصبی شما اضافه می‌کنند؟
کجا بیشترین حس بازیگوشی و سر زندگی را دارید؟