استرس تأثیر عمیقی بر فیزیولوژی ما می‌گذارد و می‌تواند نحوه عملکرد سیستم عصبی را تغییر دهد. «بار آلواستاتیک allostatic load » به فرسودگی و آسیبی اشاره دارد که پس از دوره‌های استرس مزمن و آسیب‌زا در سیستم مغز-بدن تجمع پیدا می‌کند. برای کاهش برخی از اثرات استرس، نیاز داریم که فعالیت عصب واگ ( (vagal ton) را افزایش دهیم.

استرس باعث می‌شود سیستم عصبی از نقطه صفر خود فاصله بگیرد و انرژی حرکتی آزاد کند. در کوتاه ‌مدت، این فرایند به حفاظت از بدن کمک می‌کند. یک عصب واگ سالم ضربان قلب را پس از استرس به ‌ویژه از طریق «ترمز واگ» کاهش می‌دهد. این ترمز ارتباط مستقیمی با ضربان‌ساز قلب دارد و به بدن کمک می‌کند تا پس از یک رویداد چالش‌برانگیز به طور کامل بهبود یابد. بدن شما به صورت ذاتی ظرفیت مدیریت عوامل استرس‌زا و بهبودی کامل از آنها را دارد. این فرایند به نام آلواستاز شناخته می‌شود.

وقتی مشکلات و سختی‌ها بیش از حد تکرار شوند یا برای مدت طولانی ادامه پیدا کنند، عصب واگ نمی‌تواند به طور مؤثر به بدن کمک کند تا از حالت فعال‌شده استرس بهبود یابد. آلواستاز ممکن است به درستی عمل نکند و این امر می‌تواند منجر به بی‌نظمی در سیستم عصبی شود. این وضعیت روی مغز، سیستم ایمنی و هورمونی تأثیر گذاشته و بار آلواستاتیک می‌تواند در هر یک از این سیستم‌ها افزایش یابد.

فعالیت پایین عصب واگ مزمن به این معناست که ترمز واگ همیشه غیرفعال است، و این یعنی زندگی همیشه در یک وضعیت دائمی اورژانسی است.

در این شرایط، قلب سریع‌تر می‌تپد و بیشتر کار می‌کند، که می‌تواند توضیحی برای ارتباط بین فشار خون بالا و فرسودگی شغلی و عاطفی باشد.پاسخ‌های استرسی بدن، خون را از دستگاه گوارش به عضلاتی که برای جنگ و یا گریز نیاز هستند، منتقل می‌کند، و این موضوع می‌تواند در بلندمدت باعث اختلالات گوارشی شود.سیستم ایمنی نیز به شیوه‌هایی تغییر می‌کند که التهاب را افزایش می‌دهد، و این می‌تواند به دردهای مزمن منجر شود.

به جز مغز، سیستم ایمنی و غدد درون‌ریز، فعالیت پایین عصب واگ بر روی سیستم‌های تنفسی، قلب و عروق، گوارشی و عضلانی-اسکلتی تأثیر می‌گذارد. این وضعیت  نیز می‌تواند بر حافظه، اراده، احساسات، متابولیسم، خواب و التهاب تأثیر بگذارد و منجر به آلرژی، آسم، مشکلات پوستی، خستگی مزمن، فیبرومیالژیا، فشار خون بالا، تپش قلب، افسردگی، اضطراب، اختلالات گوارشی، سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS) و میگرن گردد.

بهبود عملکرد فعالیت عصب واگ می‌تواند بسیاری از مشکلات مزمن مرتبط با استرس را بهبود بخشد. این کار می‌تواند به جای درمان علائم، به ریشه بیماری‌های مرتبط با استرس بپردازد. در غیر این صورت، علائم ممکن است در شرایط استرس مزمن دوباره بازگردند.

یک ترمز واگ سالم، مقدار مناسب از انرژی حرکتی را برای مقابله با چالش آزاد می‌کند و سپس ترمز را اعمال می‌کند تا ضربان قلب و فیزیولوژی بدن را آرام کند. هنگامی که آلواستاز به درستی عمل می‌کند، سیستم ایمنی، غدد درون‌ریز و مغز بهینه عمل می‌کنند. همچنین، این وضعیت شما را در مواجهه با استرس سازگار و انعطاف‌پذیر می‌کند. وقتی سیستم عصبی شما یاد بگیرد که پس از فعال‌سازی استرس کاملاً بهبود یابد . به نقطه قبل استرس برگردد، سیستم عصبی شما منعطف تر و تنظیم تر می‌شود.

همان‌طور که ممکن است برای بازیابی عملکرد طبیعی بدن پس از یک آسیب فیزیکی از تمرینات استفاده کنید، پس از یک دوره استرس مزمن یا آسیب‌زا نیز ممکن است نیاز به تعادل مجدد سیستم عصبی خود داشته باشید و آلواستاز را به عملکرد سالم بازگردانید. این کار به بازسازی اولویت‌های بدن برای حفظ تعادل کمک کرده و بار آلواستاتیک را کاهش می‌دهد.

اگرچه همیشه نمی‌توانید اتفاقاتی که برایتان رخ می‌دهد را کنترل کنید، می‌توانید از مجموعه‌ای از تمرین های بدن-محور برای بازتنظیم سیستم عصبی استفاده کنید تا سیستم عصبی یاد بگیرد که پس ازفعال‌سازی استرس به طورکامل بهبود یابد. شما با بازگرداندن سیستم عصبی به حالت تنظیم‌شده به سیستم مغز-بدن خود اجازه دهید بهینه عمل کند. کلید این کار داشتن عصب واگی است که به درستی عمل کند.

در کارگاه الفبای عصب واگ، مفصل در این مورد حرف خواهیم زد.